Albert Einstein kwam ooit met de uitspraak “The most important decision we make is whether we believe we live in a friendly or hostile universe.” en voor mij is dat een spiegel van hoe we besluiten de wereld te zien. En hoe alles bepalend dat is. En vaak hoe dat bepaald is door wat we hebben ervaren.
Op tv zag ik een stukje van de Hondenfluisteraar Ceacer Milan, aan het werk met een geadopteerd hondje. Zijn missie is laten zien dat geen 1 hond een slechte hond is en hij begeleidt mensen anders met hun honden om te gaan, zodat ze een ander resultaat krijgen en er een fijne samenwerking ontstaat tussen mens en dier. En waar hij vaak werk met honden die enorm kunnen uitvallen, was dit hondje bijna het tegenovergestelde en naar zijn eigen zeggen zijn grootste uitdaging: het hondje was ontzettend bang, voor alles, doorlopend. De mensen hadden het diertje uit een opvang geadopteerd, maar liepen er tegenaan dat ze op straat tegen elke hond blafte uit angst en thuis niet aan te raken was of ze begon meteen te piepen. Ze lag vooral in haar mandje, zonder uit zichzelf te eten. Ceaser noemde haar als een boom die was versteend, versteend door angst, omdat ze de hele wereld als onveilig ervaarde. Omdat hij er ook niet doorheen kwam, besloot hij haar mee het zwembad in te nemen. Zoals de bedoeling was nam haar overlevingsmechanisme het over, waardoor ze begon te zwemmen oftewel in beweging kwam. Hij zorgde dat ze absoluut veilig was en hij kon haar vasthouden totdat ze ging ontspannen en uiteindelijk bijna slapend in zijn armen lag.
De tweede stap was dat ze moest leren om deel van de roedel te zijn. Dat vond ze heel lastig, maar met blijven lopen als groep werd ze er deel van, mede door 1 hondje dat naast haar ging lopen en met het lichaam tegen haar aanleunde en rust bood. Op ten duur ging dat goed, maar zodra de groep tot stilstand kwam viel ze terug in angst en trok ze zich terug. En dan ging ze aan haar staart bijten.
Ceaser vermoedde dat er iets anders speelde, want de staart was beschadigt en bij de arts bleek inderdaad dat ze behandeld moest worden. Misschien was de infectie ontstaan door het bijten vanuit stress, misschien was ze wel door de pijn zo gestressed geworden dat ze vanwege de pijn iedereen op afstand had gehouden.
Ik vind het een mooie metafoor voor heling. Of dat nu individueel is of collectief als wereld: Angst kan allerlei redenen hebben die vaak samenhangen met ervaringen of trauma, wat leidt tot een onveilig gevoel en gebrek aan vertrouwen. De reden is vrijwel altijd legitiem. Het gedrag als resultaat ervan kan alleen niet helpend zijn. De eerste voorwaarde voor heling is dan ook scheppen van veiligheid en vertrouwen. Dat geeft ruimte tot verbinding. De volgende stap is dan leren te verbinden met de wereld zonder je eigenheid te verliezen, vanuit vertrouwen, ontspanning en onderling respect. En als dat niet genoeg is, is het belangrijk om nog dieper te kijken wat er aan persoonlijke heling nodig is, hetzij fysiek, emotioneel of mentaal (overtuigingen, etc). Dat vraagt vele stapjes en meerdere laagjes afpelen, vanuit betrokkenheid, geduld en stabiliteit. Holding space voor het proces is daar onderdeel van als wel kijken wat er nodig is voor verandering van de situatie, meer balans en ontspanning.
En dat kan op meerdere levels worden toegepast: helpen bij een ander, zorgen voor jezelf of balans houden bij uitdagende situaties die in de wereld gaande zijn. En dat is eigenlijk waarbij Fluistersessies helpen, namelijk wat speelt er, waarom en wat is er nodig voor verandering, heling, groei op een manier die past bij de persoon (of dier), het pad ondersteunt en waardoor de verbinding met zichzelf en met de omgeving fijner wordt. Bijvoorbeeld vanuit vertrouwen in plaats van angst 🙂
