Mijn ervaring als moeder (en mens) is dat eigenlijk alles, maar zeker ook het gedrag van kinderen werkt als een spiegel voor jezelf en dat het soms tijd kost om te begrijpen wat je daarmee te zien krijgt. En nu onze drie kinderen geleidelijk van puberteit overgaan in volwassen worden, vallen ook meer kwartjes op hun plek. Door ervaring, veel persoonlijke ontwikkeling, meer (zelf)kennis, overview en verkregen inzichten.
Ik was 24 toen ik moeder werd en vond het geweldig! Was nog nooit zo gelukkig geweest en het voelde als een nieuwe start, veilig in de cocon van een nieuw nestje en ik dacht dat allerlei dingen nu wel achter mij lagen. Maar na een aantal jaar bleek dat toch iets anders te werken, want alles wat je nog niet hebt verwerkt en aangekeken blijft gewoon netjes in je bagage zitten. En de oudste begon met iets nieuws, namelijk op al mijn knopjes te drukken en over elke grens te gaan. En ik snapte er niets van! Dus ik bleef doen wat ik altijd deed om de vrede te bewaren: faciliteren, grenzeloos geven, pleasen en eeuwig uitleggen. En om de woorden van mijn geliefde meditatiedocente toe te passen “dat deed precies niets” behalve dat het erger werd. En ik steeds bozer en gefrusterder tot aan woedend! worden toe! En boos laat staan woedend had ik nooit durven zijn in mijn leven, dus ik herkende mezelf niet meer terug aangezien ik altijd de persoon was geweest die alles kon hebben, niets erg vond en vooral nergens een punt van maakte. Ooit dacht ik dat dit krachtig en liefdevol was, nu weet ik dat dit gewoon een copinsmechanisme is om conflicten te vermijden uit een gevoel van angst en onveiligheid. En tot mijn verbazing werd hij juist vaak rustig als ik woest werd en uit mijn plaat ging. Dan ontspande hij en zei: “Je bent de liefste moeder ooit”…uiteraard raad ik dit niet aan en was het ook vaak heel onprettig voor beide omdat we dan pittig in strijd waren met elkaar, maar hij leerde mij ook iets nieuws! Zijn ontspanning kwam voort uit het feit dat ik nou eens echt mezelf was, stond, reageerde vanuit zelfrespect door op te komen voor mijn grens en bovenal was ik volkomen duidelijk, want er zat geen enkele speling meer tussen wat ik diep van binnen voelde en liet zien. En daar kon hij wat mee! En hij was niet bang voor die kant, emotie en kracht. Sterker nog het gaf hem ook een kans om zijn kracht te oefenen en toe voelen waar de balans ligt. Want overheersen of je onderdanig maken zijn beide vormen van dezelfde onbalans. Maar ondertussen heb ik mij jarenlang wel tig keer afgevraagd waarom hij zo op knopjes moest drukken, ik wilde helemaal geen conflicten en ik deed toch lief, dus samenwerken was toch de beste optie? En soms is dat het ook!
Zijn zussen zoeken die grens niet zo op. De middelste is herkenbaar door de gevoeligheid waar ik zelf ook vaak last van heb gehad: ze voelt vaak nog eerder dan ik als ik verdrietig, bezorgd of boos ben en met haar blijft het herhalen dat iets van mij is en zij er niets mee hoeft. Maar dat is lastig als het zo binnenkomt, leren dat te kunnen voelen maar niet te “worden” is vaak een leertraject van jaren. En kan heel veel brengen als healer (als iemand daarvoor kiest), maar is ook een uitdaging, want ze voelt ontzettend diep en dat zet je niet zo maar uit. En met de jongste is het weer anders: er is een wederzijds respect voor grenzen, ook zelfstandigheid van beiden, ik zie dat ze mensen en situaties ontzettend goed kan lezen en meerdere kanten kan begrijpen en veel compassie heeft, maar ze gaat gelukkig niet “mee dragen”, wat ze vaak luchtig aangeeft met de zin “dat klinkt als een jouw probleem” (een zin die goed is voor mij om vaak te horen, want mijn neiging is om de wereld op mijn schouders te willen nemen en zij laat zien dat dit niet hoeft of werkt of mijn taak is).
Maar gisteren gebeurde er iets anders wat een mooie metafoor (niet heel smakelijk) was voor het proces met mijn zoon en hoe hij daarin een leermeester voor mij is: 1 van de cavia’s had een tijdje geleden een gezwel op de achterhand en het voelde als een tumor. Ik vond dat gezien de leeftijd we zouden gaan voor de kwaliteit van leven en geen extra stress zouden geven met onderzoeken en behandelingen. Aantal weken ging voorbij en hoewel de cavia’s niet van de oudste zijn, besloot hij ze op te pakken. Wat bleek: wit spul, de bult was opengegaan. De dierenarts begon maar net met het onderzoek toen extreem veel talg eruit kwam (op haar handen, shirt, tafel) en ze concludeerde dat ze handschoenen had moeten aan doen.(Zo is dat met helingsprocessen ook: het komt naar boven als de tijd rijp is en we vaak al uit de overleving zit, maar het nog mag worden verwerkt). Alles eruit geknepen, schoon gespoeld en het keretje kon weer blij mee naar huis. Bij thuiskomst zei de oudste dat al dacht dat eruit knijpen nodig was geweest en dat hij dat best had willen doen….en daarmee viel het kwartje! Leuk of niet, er moest bij mij ook nog heel veel bagage afgelegd worden en hij (zij allemaal) was daar niet alleen getuige van als kind, maar op een manier ook een aanjager. En hij is van nature niet bang voor dat soort processen, want het is eerlijk en puur om alles aan te kijken wat er is, daar mee te dealen en het schoon te maken. En ook daar kunnen we het samen over hebben en gelukkig ook om lachen (inmiddels).
Kinderen voelen dat er iets is! Al vanaf dat ze piepklein zijn en dat is niet erg, het is onderdeel van het groeiproces van alle betrokkenen. Dat komt ook in Fluistersessies naar voren. En hoewel bijna iedereen in het dagelijks leven wel een modus heeft gevonden om prima te functioneren en de dag door te komen, laten we de wereld vaak maar een stukje zien, het topje van de ijsberg. Maar kinderen weten intuitief (en voor ze geboren worden) dat er nog een hele berg onder zit en hoe ze daarop reageren kan verschillend zijn, maar het allemaal vanuit liefde en loyaliteit: het confronteren, triggeren, spiegelen of juist meedragen, pleasen, zo makkelijk mogelijk maken. Want kinderen voelen zich beter als ouders zich goed voelen, dus wakker schudden of de vrede willen bewaren zijn manieren waarop kinderen aan de alarmbellen trekken of op de plek gaan staan van de ouder(s) die om welke reden dan ook niet lekker staat/staan naast het dealen met eigen ervaringen, groei en situaties door de dag heen. Dat is best veel soms. En vaak verwarrend voor kinderen zelf en daarmee ook weer hun ouders en verzorgers. Maar het is ook een uitnodiging voor groei, heling en meer inzichten. En daar zit heel veel liefde in, want pas vanuit liefde willen we dat het echt klopt, heelt, op schoont. Het gaat vaak ook over patronen die spelen in meerdere generaties. Plus we leven in een tijd waarin er nu veel meer ruimte een aandacht is voor zelfbewustzijn, helen, jezelf zijn, patronen doorbreken en nieuwe manieren leren dan bijvoorbeeld 50 jaar geleden. Zoals we het deden werkt niet meer, maar dat is er wel duizenden jaren onderhand in geramd, zoals we het nu doen kan vaak nog wat beter en waar we naar toe bewegen is op basis van vrije keus en groei ongetwijfeld nog soepeler. Maar dat is ook hoe evolutie werkt: door ervaring en uitdagingen blijven we ons ontwikkelen en met nieuwe manieren komen en doen we het zo goed mogelijk met wat we weten, begrijpen en kunnen. En via spiegels die anderen of situaties ons bieden kunnen we beter zien wat nog aandacht nodig heeft of misschien al best heel goed gaat.
