Het is alweer een paar jaar geleden dat ik mee deed aan een sjamanistische jaar training met als 1 vd laatste onderdelen een na het lang buiten zijn in de winter en je eigen vuur aanhouden. Dat is metaforisch natuurlijk net zo belangrijk: het licht in jezelf aan houden ongeacht wat er om je heen gebeurd. Daarin zit eigen kracht, zelfstandigheid, verantwoordelijkheid, onafhankelijk en vrijheid.
En voor die nacht had mijn man mij een berg hout gegeven zodat ik genoeg had voor de nacht, met de boodschap dat dit voor mij was en alleen voor mij en niet om weg te geven…. Maar goed er was een lieve dame in de groep, die een pittige tijd had en niet toe was gekomen aan hout. Dus ik heb toch wat gegeven…..
Later die nacht (in januari) waarbij het echt wel koud was, was ik bij mijn vuur toch even in slaap gevallen en toen ik wakker schrok was het vuurtje zo goed als uit, het regende ook nog een beetje en mijn hout was op. Dus ik moest in het donker hout sprokkelen, wat een uitdaging was, want dat was natuurlijk nat en er was niet veel. Uiteindelijk heb ik de hele nacht volgemaakt en toen het vuurtje na de laatste takjes uitging, kwam de zon op. Made it! En de hele natuur camping was in rust, iedereen sliep. Dus verkleumd liep ik terug naar een soort pipowagen, terwijl er een grote groep ganzen over mij heen vloog: je bent nooit alleen, het universum is altijd dichtbij 🙂
De vrouw in kwestie had even kort een vuurtje gemaakt, was daarna lekker gaan slapen en had nog hout over…
Mooie les voor mij: compassie hebben, willen helpen en al die dingen, werken nooit als het een vorm van willen “redden” is waarbij je de verantwoordelijkheid van anderen om het zelf op te lossen gaat (vanuit medeleven, maar wel ongevraagd) dragen voor een ander. Het helpt nooit echt, want iemand leert daar niet van van en dus is er geen groei en is de situatie die er altijd is met een reden misschien wel een gemiste kans voor de persoon zelf om er mee te dealen.
Het lost ook niets op, want we hebben het allemaal zelf te doen (of niet te doen, dat is vrije keus), dus niemand kan het voor een ander doen. En hoewel het altijd makkelijk en fijn is als anderen dingen oplossen, is het de vraag of het echt aansluit bij de behoefte van de persoon kijkend vanuit zielsgroei en het wordt zelden begrepen wat het de ander heeft “gekost”, want dat voel je als ontvanger niet (volledig, terzij je het uit ervaring kent en dan is de waardering ook groter, want de waarde wordt gegrepen).
En last but not least, deze vorm van “helpen” gaat ten koste van de gever/helper en dan is de balans altijd zoek. En ook dat wat jou in het leven is gegeven iets is wat je toekomt en je hoeft niet van alles weg te geven aan anderen. Accepteren dat jezelf ook dingen (zoals genoeg hout hebben voor je proces) waard bent is ook belangrijk.
En er zijn genoeg redenen om zo te willen helpen. Medelijden is er 1, redders syndroom dat is ontwikkelt tijdens jeugdervaringen waarbij 2 triggers afgaan, namelijk niemand mag lijden en het is pas goed als het met iedereen goed gaat, want dan ben ik ook veilig speelt vaak mee en een goed mens willen zijn. En allemaal komen uit een persoonlijke behoefte, niet objectief kijken naar wat een ander nodig heeft. En dat kan van alles zijn.
De groei zit hem altijd in dat mensen zelf ontdekken en besluiten wat ze nodig hebben, daar verantwoordelijkheid voor nemen en dat creëren in hun leven wat ze kiezen. En ook dat iedereen zijn eigen pad zelf maakt en de ene daar bewust naar wil kijken en een ander niet. En dat vraagt respect.
De wereld op je schouders nemen en je verantwoordelijk voelen of iedereen wel genoeg hout heeft werkt dus niet. Daar loop jezelf op leeg (en uiteindelijk sta jezelf in de kou) en anderen brengt het ook niet veel. Dat betekent niet dat je koud of egoïstisch hoeft te zijn, dat voegt ook geen warmte toe aan de aarde. Maar zorgen voor je eigen vuur, warmte, liefde en plekje van impact op de aarde werkt wel: het is leuk om te doen, het geeft vertrouwen in jezelf en het staat los van wat anderen wel of niet doen. Dat is allereerst vrijheid voor jezelf en meer balans en ook voor anderen. En zoals altijd gaat vrijheid & verantwoordelijkheid hand in hand, maar als je doet wat bij je past, met zorg, liefde, betrokkenheid & plezier dan voelt het goed. Beetje zoals de ganzen: ze vliegen als 1 groep, verbonden, maar wel zelf 😁
