Soms zit een kind(je) gewoon niet lekker in zijn of haar vel. Een baby die vaak huilt, een kind die bang is om alleen te gaan slapen of die zich niet fijn voelt op school. Dat uit zich vaak in verdriet, angsten, boosheid of een combinatie daarvan. Kinderen kunnen ook last hebben van een laag zelfbeeld, faalangst of soms zelfs de wens hebben om niet meer te leven.

Achterliggende 0orzaken
Dat een kind zich ongelukkig voelt kan allerlei redenen hebben. Het kan komen door lichamelijke ongemakken, maar meestal door bagage dat het met zich mee draagt  of gevoeligheid. Om te beginnen overkomen veel dingen je als kind. Je hebt niet de eindregie, dat hebben namelijk de volwassenen om je heen. Bijvoorbeeld bij een scheiding of hoe de docent op je reageert op school. Maar tegelijkertijd heb je als kind nog niet alle tools, inzichten of het relativeringsvermogen om alles wat je meemaakt te kunnen plaatsen. Omdat je het dan niet begrijpt en je soms niet begrepen voelt, kan dat heel eenzaam zijn. Een kind kan dan in een stuk rouwverwerking zitten, zich onveilig of niet geliefd voelen.

Het kan ook zijn dat een kind gewoon heel veel ziet of voelt. Dan is het alsof de wereld om je heen op een hoger volume staat. Alles komt harder binnen: geluiden, reacties van anderen, emoties van anderen, groepsdynamiek en misschien wel de aanwezigheid van entiteiten in de slaapkamer. Voor mensen die dit zelf niet zo ervaren kan het soms moeilijk zijn om te begrijpen wat er aan de hand is. Een natuurlijke reactie bij veel mensen is dan dat ze vinden dat hij of zij zich een beetje aanstelt of bang is voor niets. Als je niet bang bent voor onweer is het lastig te begrijpen dat een ander dat wel is en als je een achtbaan doodeng vindt is het niet te bevatten dat iemand dat alleen maar leuk kan vinden. Het is een verschil in perspectief en beleving en het ene is niet beter dan het ander.

Kinderen kunnen ook sterk reageren op spanningen binnen het gezin die soms simpelweg niet te voorkomen zijn. Kinderen “lezen” hun ouders net zo intens als dat de ouders dat hij hun kind(eren) doen. Dus kinderen voelen het als ouders niet gelukkig zijn. Of dit nu komt door spanningen in het huwelijk of op het werk, ziekte in de nabije omgeving of onverwerkte ervaringen uit hun eigen verleden. Laatst hoorde ik een liedje op de radio die ook gedraaid werd bij de afscheidsdienst van een dierbare en ik kreeg tranen in mijn ogen. Mijn dochter kwam binnen en vroeg iets. Ik vermande mijzelf en lachte haar toe, omdat ik niet wilde dat zij last had van mijn verdriet. “Mama, waarom lach je, als je je eigenlijk verdrietig voelt?” Maskeren is duidelijk geen enkele zin. Kinderen doorzien je toch wel en maken zich ook zorgen om hun ouders en om wat er speelt, zeker als het niet helemaal duidelijk is wat er speelt, maar dat ze voelen dat er iets niet goed zit.

Een andere oorzaak die vaak minder duidelijk is, kan een ervaring zijn uit een vorig leven. Het kan zijn waarom een baby veel huilt, waarom het contact met een kind soms moeilijk verloopt of de oorzaak voor ene onverklaarbare angst. Als eenvoudig voorbeeld: ik ben opgegroeid allerlei soorten honden, ook herder & dobbermannen. Ik ken dan ook geen angst voor honden, maar tijdens een van mijn zwangerschappen deinsde ik automatisch terug voor honden. Na de bevalling was dit over, tenminste voor mij. Ons kindje bleek wel bang voor honden te zijn. Niet aangeleerd door ons en nog voordat ze ene ervaring had met honden.

 

Baby & kinderfluisteraar
Als baby & kinderfluisteraar helpt ik ouders en kinderen om  te begrijpen wat er aan de hand is. Achter hetzelfde soort gedrag ligt een scala aan mogelijke oorzaken en elk verhaal is uniek. Soms is het voor de hand liggend en soms is de uitkomst van een sessie een verassing. Maar het is eigenlijk altijd fijn om het perspectief van het kind te begrijpen. Als je van binnenuit weet hoe iemand iets ervaart is het makkelijker om te helpen en eventueel bij te sturen.